Νίκου Ορφανίδη, Κυπριανοῦ τελείωσις...

Νίκου Ορφανίδη, Κυπριανοῦ τελείωσις...

«Εἰς τὴν τελευταίαν λήστευσίν του,
ἐφόνευσαν τὸν δοῦλον του
εἰς τὸ μαγειρεῖον
καὶ αὐτὸν εἰς τὸ δωμάτιόν του
κακοποιήσαντες,
ἀπεβίωσε κακῶς ἔχων
μετ’ οὐ πολύ»,
ὁ ἡγούμενος Kυπριανὸς
«ἐκ τῆς νήσου Λευκωσίας Kύπρου,
Ἐνορία Φανερωμένη,
τοῦ Ἰωάννου καὶ τῆς Δεσποῦς.»

Aὐτὰ γράφει ὁ ἄγνωστος ἐκεῖνος χρονογράφος
ἀπὸ τὰ Σιάτιστα ψηλὰ
στὴ μακρινὴ Kοζάνη
στὰ χρόνια τοῦ ἄλλου τοῦ λιμοῦ καὶ τοῦ λυγμοῦ
στὰ χρόνια τοῦ θανάτου
γιὰ τὸν λησμονημένο ἡγούμενο Kυπριανὸ
ποὺ πέταξε σὰν τὸ πουλὶ
καὶ ἦλθε καὶ κατοίκησε ψηλὰ σὲ μοναστήρι
κι οὔτε λέει οὔτε λαλεῖ
μόν’ ψέλνει
γιὰ τὴ σφαγὴ καὶ γιὰ τὰ σώματα
ποὺ σμίγαν στὸν ἀέρα
τῆς πόλης
τὸ αἷμα ποὺ πλημμύρισε τὰ μίζερα στενὰ
ζέστη κι ἀποφορὰ καὶ θάνατος πολύς
κι οὔτε λαλεῖ γιὰ τὰ πουλιὰ
τὶς στερεμένες βρύσες
κι οὔτε λαλεῖ γιὰ τὸ σχοινὶ
κι ἐκεῖνο τὸν δεσπότη
τὸν μάρτυρα Kυπριανὸ
ποὺ κρέμασαν οἱ Tοῦρκοι
στὴ συκαμιὰ
ἐκεῖ στὰ ξεχαρμένα ἀνάκτορα τῶν Φράγκων
ποῦ τώρα οἱ Φράγκοι βασιλεῖς
κι οἱ Λουζινιὰν ποὺ πάτησαν τὴν πατρίδα μου
καὶ τ’ ἄλογά τους ποὺ μαρμάρωσαν
χαμένα τὰ παλάτια τους
τζαμὶ κι ἡ ἐκκλησιά τους
σκίζει θλιμμένα τὸν οὐρανὸ
μὲ τὶς σημαῖες καὶ τὰ γιαταγάνια της.

«Ἔτσι ἦταν ποὺ ἐσυνάχτηκαν ἀσκέρια
κι ἐχάλασαν τὴν Νάουσα
καὶ σκλάβωσαν
τόσοι χιλιάδες
καὶ ἡμεῖς ἐδοκιμάσαμε βάσανα καὶ κινδύνους
ἀπὸ τὰ στρατέματα
καὶ τὸ περισσότερον ἀπὸ τοὺς Γκέγκηδες
καὶ ἐπῆραν τόσον βιὸν ἀπὸ τὸ μοναστήρι
τῆς ἁγίας Παρασκευῆς
ἡγουμενεύοντος ὁ πανοσιώτατος κὺρ Κυπριανὸς
ἀπὸ Κύπρον...
καὶ τόσα ποὺ τραβήξαμε
καὶ ποὺ μᾶς ἔδησαν
καὶ δαρμοὺς ἐδοκιμάσαμε
καὶ τζερεμὲν ἐδώσαμε φυλάγοντας τὰ ὁρμάνια,
ἐφόσον νὰ ἐπέρασαν τὰ ἀσκέρια
καὶ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς γλιτώσει ἕως τὸ τέλος
καὶ νὰ δώσει ὁ Θεὸς νισὰφ τὴν Τουρκία».

Ἔτσι, λοιπόν, συνέβη
κι ὁ ἡγούμενος Kυπριανὸς
τοῦ ᾽Iωάννου καὶ τῆς Δεσποῦς
ἐκ τῆς νήσου Λευκωσίας Kύπρου,
Ἐνορία Φανερωμένη,
γίνηκε μέσα στὴ βροχὴ πουλὶ καὶ νυχτοπούλι
καὶ ψέλνει καὶ θρηνεῖ ψηλὰ στὸ κυπαρίσσι
μαζὶ μὲ τὴν ἁγιὰ Παρασκευὴ
στὰ μέρη τῆς Kοζάνης
περίλυπος.

(7 Σεπτεμβρίου 2008)