Βασίλη Μιχαηλίδη, Ἡ 9η Ἰουλίου 1821 ἐν Λευκωσίᾳ Κύπρου ἢ Τὸ τραούδιν τοῦ Κυπριανοῦ

Βασίλη Μιχαηλίδη, Ἡ 9η Ἰουλίου 1821 ἐν Λευκωσίᾳ Κύπρου ἢ Τὸ τραούδιν τοῦ Κυπριανοῦ (στ. 1-10, 161-186)

Ἁντὰν ἀρκέψαν οἱ κρυφοὶ ἀνέμοι τζ̆ι ἐφυσοῦσαν
τζ̆ι ἀρκίνησεν εἰς τὴν Τουρτζιὰν νὰ κρυφοσυννεφκιάζη
τζαὶ ποὺ τὲς τέσσερεις μερκὲς τὰ νέφη ἐκουβαλοῦσαν,
ὥστι νὰ κάμουν τὸν τζιαιρὸν ν' ἀρκεύκη νὰ στοιβάζη,
εἴσ̆εν σγoιὰν εἶχαν οὗλοι τους τζ̆ι η Τζύπρου τὸ κρυφόν της
μέσ' στοὺς ἀνέμους τοὺς κρυφοὺς εἶσ̆εν τὸ μερτικόν της.
Τζ̆ι ἁντὰν ἐφάνην ἡ στραπὴ εἰς τοῦ Μοριᾶ τὰ μέρη
τζ̆ι ἐξάπλωσεν τζ̆ι ἀκούστηκεν παντοῦ ἡ πουμπουρκά της,
τζ̆ι οὗλα ξιλαμπρατζίσασιν τζαὶ θάλασσα τζαὶ ξέρη
εἶσ̆εν σγοιὰν εἶχαν οὗλοι τους τζ̆ι ἡ Τζύπρου τὰ κακά της.
(...)

«Νὰ μὲν ἀρνιέσαι, πίσκοπε, τζ̆ι ἐσεῖς οἱ καλοῆροι,
εἴσ̆ετ' ἀθθρώπους στὰ χωρκά, χαρκιὰ νὰ δκιαμοιράζουν,
ν' ἀρματωθοῦσιν οἱ Ρωμιοὶ νἆν' οὗλοι τους χαζίριν
καὶ μὲ τὸν πρῶτον λόον σου ν' ἀρκέψουν νὰ μᾶς σφάζουν·
τζ̆αὶ δὲν πιστεύκ' ὅ,τι μοῦ πῆ τοῦ καθενοῦ τὸ στόμα·
τζ̆ι ἔχω ’πὸ τζ̆εῖνα τὰ χαρκιά, ἔσ̆εις νὰ πῆς ἀκόμα;»

Λαλεῖ του: «Μουσελλὶμ-ἀγᾶ, εἶπα σου τζ̆αὶ λαλῶ σου:
'πὸ τούτα οὗλα ποὺ λαλεῖς ἒν καθαρὴ ἡ καρδκιά μας,
τζ̆αὶ πίστεψε, εἰδὲ τζ̆ι ἂν οὔ, τὸ κρῖμαν στὸν λαιμόν σου·
μπορεῖ τζ̆αὶ νἆν καμμιὰ δουλειὰ ποὺ γίνηκεν κρυφά μας.»

«Πίσκοπε, 'γιὼ τὴν γνώμην μου ποττὲ δὲν τὴν ἀλλάσσω,
τζ̆ι ὅσα τζ̆ι ἂν πῆς μὲν θαρευτῆς πὼς ἒν νὰ σοῦ πιστέψω.
Ἔχω στὸν νοῦν μου, πίσκοπε, νὰ σφάξω, νὰ κρεμμάσω,
τζ̆ι ἂν ἠμπορῶ ποὺ τοὺς Ρωμιοὺς τὴν Τζ̆ύπρον νὰ παστρέψω.
τζ̆ι ἀκόμα ἂν ἠμπόρεια τὸν κόσμον νὰ γυρίσω,
ἔθεν νὰ σφάξω τοὺς Ρωμιούς, ψυσ̆ὴν νὰ μὲν ἀφήσω.»

«Ἡ Ρωμιοσύνη ἒν φυλὴ συνότζ̆αιρη τοῦ κόσμου,
κανένας δὲν ἐβρέθηκεν γιὰ νὰ τὴν-ἰ-ξιλείψη,
κανένας, γιατὶ σ̆σ̆έπει την ποὺ τά 'ψη ὁ Θεός μου.
Ἡ Ρωμιοσύνη ἔν νὰ χαθῆ, ὅντας ὁ κόσμος λείψη!
Σφάξε μας οὕλους τζ̆ι ἂς γενῆ τὸ γαῖμαν μας αὐλάτζ̆ιν,
κάμε τὸν κόσμον ματζ̆ελλειὸν τζ̆αι τοὺς Ρωμιοὺς τραούλλια,
ἀμμά ’ξέρε πὼς ἴλαντρον ὅντας κοπῆ καβάτζ̆ιν
τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσ̆α παραπούλια.
Τὸ 'νὶν ἁντὰν νὰ τρώ' τὴν γῆν, τρώει τὴν γῆν θαρκέται,
μὰ πάντα τζ̆εῖνον τρώεται τζ̆αι τζ̆εῖνον καταλυέται».
(...)